Sardunyalar sıcağı sever deseler de, bence kışı daha çok seviyorlar.

Sardunyalarım, benim vefalı çiçeklerim. 

Herşeye rağmen hala çiçek açıyorlar.
Şöyle saksılarını sere serpe yerleştirip seyredemiyorum ama, çiçeklerini görmek beni yine de mutlu ediyor.

Karar verdim, bu yaz kırılan saksıların yerine, dikdörtgen saksılar almayacağım. Yer darlığı yüzünden asılma kolaylığı olsun diye dikdörtgen tercih ediyordum ama, bir fikir geliştirdim, eğer mümkün olursa, artık her çiçeğimi yakışan saksılarla sergileyebileceğim.

Sardunyalarımı böyle gördükçe, şöyle eskitme yuvarlak toprak saksılarda ya da eski tenekelerde hayal ediyorum. Geçmişte olduğu gibi.

Belki dikdörtgön olarak ahşap saksılar da düşünebilirim, bakalım...

Pembe ve kırmızı ne kadar baskın bir renk. Beyaz sardunyalarım pembe olarak açıyor yine. Bir daha beyaz dikersem diğer balkona alıp, aralarında ciddi bir mesafe bırakacağım. Bakalım birbirlerinden renk çalmadan nasıl açacaklar...



Kendilerini çiçeğe verdiler. Artık hiç sürgün ve yaprak vermiyorlar. Hiç sulamıyorum, kendi hallerinde baharı bekliyorlar.

Sardunya çeşidi olarak, sadece sakız sardunyalardan korkuyorum. Zira soğuğa ve sıcağa çok duyarlılar.

Havalar fazla soğuk geçmediğinden olacak, şimdilik hepsi ya tomurcukta ya da çiçekte.

Bu kırmızı sakız sardunyamın rengini hiç ayarlayamıyorum. İnanılmaz bir kırmızısı var ama her çekimimde pembemsi çıkıyor.

Yaprakları mevsim değişimlerinden etkilenmiş ve bozulmuştu fakat çabuk toparlandı.
Yaz boyunca duvardan sarkmaya çalışmıştı, fakat her uzayışında rüzgar budamıştı, şu anki yerinde istediği gibi boy verebiliyor.